Rozdział 9

Rozdział 9 

Nie do końca taki zły

Taka często jest cena, jaką płaci dziecko,

Ukrywana przez świat, ciemna strona rodzicielstwa.

Taka często jest cena, jaką płaci dziecko,

Ukrywana przez świat..

(Liroy - Ciemna strona)

Severin zrobił kilka kroków, aż znalazł się za progiem. Cała podsłuchująca jego rozmowę z żoną służba zaczęła pospiesznie powracać do swoich obowiązków.

– Dlaczego uciekacie? – zapytał z cynicznym uśmiechem na ustach. – nie zrobię wam niczego złego, nie wyciągnę żadnych konsekwencji – zapewnił.

Trzy kobiety i czterech mężczyzn przystanęło w pół kroku. Wśród nich był także Gabriel. Severin spojrzał na młodzieńca z niedowierzaniem.

– Nawet ty? Przeciw mnie?

Mężczyzna oparł się o ścianę z rezygnacją. Nagle w zamku zjawiła się trójka strażników z dwójką dzieci trzymanych za ubrania.

– Panie, te dzieci wtargnęły…

– To już wiem dlaczego nie strzegliście zamku! – uniósł się Severin. Służba sprawiała wrażenie przelękniętych. Co prawda znali pana krótko, ale wcześniej nie słyszeli u niego takiego tonu. – Uganialiście się za jakimiś bachorami zamiast strzec mojej żony! – dodał.

– Nie padł wyraźny rozkaz…

– Czyli to moja wina? Jaki rozkaz miał paść? – zapytał Severin i zbliżył się do strażników. – Mieliście stać przy bramie i nikogo nie przepuszczać, czyż nie takie polecenie wydałem w nocy?

– Tak, panie, ale te dzieci… – starał się wybronić strażnik. Pozostała dwójka milczała, nie chciała sobie robić problemów u nowego właściciela majątku.

– Co to za dzieci? – zapytał Severin, a jego twarz wyglądała przy tym tak jakby cisnął najstraszliwsze bluźnierstwo na ustach.

– To dzieci Lorda Marcela – powiedział jeden z mężczyzn.

– Dzieci Lorda… – powtórzył władca zamku. Nie dowierzał, ale musiał zmierzyć się z rzeczywistością.

Spojrzał na tą dwójkę niczym na największą zarazę. Dotknął dłonią rękojeści bata, ale coś go powstrzymało i ścisnęło za serce na tyle mocno, że wyciągnięty bat podał Gabrielowi. Sam przykucnął przy dwójce dzieciaków i patrzył to na chłopca, to na dziewczynkę.

– Zdejmij rączki z twarzy, nie chowaj się – polecił dziewczynce, po czym delikatnie objął jej nadgarstek swoją dłonią i pociągnął ku dołowi. Chciał zobaczyć jej twarz.

Dziewczynka była mniejsza od chłopca, co wskazywało na to, że jest młodsza. Miała piękne jasne włosy i pucołowate policzki, po których teraz spływały krople łez. Severin uśmiechnął się do niej ciepło. Uniósł brwi ku górze.

– Dlaczego płaczesz? – zapytał.

Odpowiedź nie padła. Nie chciał ponawiać pytania i niepotrzebnie strofować dziecko. Postanowił spróbować inaczej.

– Jak ci na imię, dziewczynko?

Mała dalej milczała i nic nie wskazywało na to by miało coś ulec zmianie.

– A tobie jak na imię? – Tym razem Severin zwrócił się do chłopca.

Cała służba obserwowała w ciszy to z jaką delikatnością ich nowy władca podszedł do tej dwójki dzieci, przez którą o mało nie została uprowadzona jego żona. Nie mogli się temu nadziwić, mieli wrażenie jakby śnili na jawie, jakby to się nie działo.

Mały chłopiec o włosach o kilka tonów ciemniejszych niż jego siostra sprawiał wrażenie mniej przestraszonego, albo tylko pozorował na twardziela. Spojrzał Severinowi w oczy, ale niemal natychmiast spuścił wzrok na zgięte kolano mężczyzny.

– Franciszek, proszę pana – odpowiedział lekko się zająkawszy.

– Czy to jest, Franciszku, twa siostra? – padło kolejne pytanie.

Chłopiec uniósł wzrok i znów spojrzał Severinowi w twarz, ten uśmiechnął się by małego nieco ośmielić.

– Tak.

– Ma jakieś imię? – Tym razem Severin już się delikatnie zaśmiał, choć w głębi duszy nie było mu do śmiechu.

– Karolina – odpowiedział chłopiec. – Mój panie – dodał pośpiesznie, gdy tylko przypomniał sobie, że zapomniał o tytule.

– Franciszku… Na Boga puśćcie że te dzieci, przecież nie uciekną! – warknął mężczyzna na strażników. Po chwili dopiero zorientował się, że wzbudził tym strach także w rodzeństwie. Na nowo więc postarał się o łagodny i wyrozumiały ton. – Franciszku, w jaki sposób znaleźliście się na zamku?

– Nie mogę powiedzieć.

– Chcesz być lojalny wobec ojca? – dopytywał Severin.

Chłopiec nie odpowiedział, tylko pokiwał głową, twierdząco.

– Rozumiem ciebie, mały lordzie. Nie chcesz by na twoim sumieniu ciążyła plama. Nie chcesz być zdrajcą własnej i zapewne już jedynej rodziny, zgadza się?

– Mama zmarła przed nocą – wyjaśnił Franek.

Co za bydlak – pomyślał Severin i aż się w nim gotowało. Co za mężczyzna doprowadza do śmierci swojej żony by zdobyć majątek, a potem jeszcze posługuje się własnymi dziećmi i skazuje je niemal na pewną śmierć byleby osiągnąć cel? – pytał siebie w myślach, ale nie znał odpowiedzi na takie pytania. Uznał więc, że Lord Marcel jest nie tyle bez honoru, co po prostu bez serca i wyższych uczuć.

– Wiem co czujesz, też kiedyś kogoś straciłem – wyznał.

– Kogo? – zapytała dziewczynka.

Kąciki ust Severina uniosły się ku górze na dźwięk barwy jej głosu. Była bardzo piskliwa, wręcz jazgocząca, ale mimo wszystko przyjemna dla ucha. Jak taka piszczałka.

– Mojego ojca. Zdradziłem go, wydałem nie wiedząc co czynie. Pewien człowiek mnie podszedł. Wyśpiewałem mu wszystko niemal jak na spowiedzi.

– A on zabił twego ojca? – zapytał Franciszek. – Tak, panie? – dodał pośpiesznie.

Severin zdał sobie więc sprawę, że mały Lord nie zwraca uwagi na tytuły, a przynajmniej sprawia wrażenie jakby o nich zapominał. Cóż był jeszcze dzieckiem, nie mógł się o to na niego gniewać. To nie była kwestia wychowania, a roztargnienia chłopięcego.

– Zabił mego ojca słusznie.

– Jak możesz tak mówić, to był twój tata! – zbulwersował się Franciszek i a pokaz tego zwinął swoje małe dłonie w pięści i wyprostował ramiona i łokcie do granic możliwości wzdłuż swojego drobnego ciałka.

– Spokojnie. Mój ojciec nie był nikim dobrym… Znęcał się nad własną rodziną – w końcu Severinowi przeszło ostatnie zdanie przez gardło.

Służba spojrzała na niego i niedowierzała w to co słyszy.

– Podobnie jak wasz ojciec nad wami – rzekł Severin pewnie.

– Mieliśmy tylko zwrócić na siebie uwagę – wyjaśniła Karolina.

– By straże zwolnili bramy – dodał Franciszek.

W tamtym momencie wszystko ułożyło się Severinowi w jedną całość. Spojrzał na Gabriela nieobecnym wzrokiem.

– Myślisz o tym samym, panie, co ja?

– Tak, Gabrielu. On nie chciał jej porwać. Chciał ją tylko uprowadzić, gdzieś nieopodal, może nawet na terenie zamku, by była bezpieczna podczas gdy on tu wtargnie wraz z pozostałym mu wojskiem.

Wyjaśnienie Severina spotkało się z dźwiękiem przerażenia wywołanym przez kobiety z służby.

– Chciał nas zabić, a później zaopiekować się wdową i posiąść to wszystko. Zapewne po spłodzeniu z nią dziecka zabiłby i ją. – Severin wstał z kolan. – Mirabello, nakarm dzieci i zorganizuj dla nich jakieś czyste odzienie. Zostają na zamku. Straże wrócić do chronienia bramy. Gabrielu postaw połowę ludzi na nogi i niech strzegą zamku jeżdżąc w koło niego, nie zostawiając za dużych odstępów. Nie możemy dopuścić do tego by ktoś się przedostał na zamek.

– Dobrze, panie, a ty? – dopytywał Gabriel.

– Ja sprawdzę co z Eleną, wyjaś… dopilnuje by została w komnacie. Sprowadź dwóch strażników do zamku, niech staną przed drzwiami jej komnaty i chodzą za nią krok w krok, gdy zechce ją opuścić, a opuszczać ją może tylko za moim pozwoleniem.

Severin poczuł się w swoim żywiole wydając rozkazy. Wreszcie wiedział z kim walczy i jakie plany ma jego wróg. Przez to wiedział jak się przed nim bronić i w jaki sposób ochronić Elenę. Zmierzał właśnie do komnaty swojej żony, gdy zatrzymał go Gabriel.

– Severinie, co chcesz z nią…

– Zabawne, to doprawdy zabawne, że człowiek, który winien mi jest lojalność, najbardziej martwi się o losy mojej żony. Powinienem coś podejrzewać? – zapytał pan z lekkim, codziennym uśmiechem.

– Skądże, panie, po prostu ją polubiłem.

– Ja też – przyznał w końcu Severin. – Dlatego wszystko dla jej dobra, nawet jeśli ma ją to unieszczęśliwić.

Severin już miał zmierzać ku górze, do sypialni swojej żony, gdy znów zatrzymał go głos jego przyjaciela.

– Skąd wiedziałeś, panie?

– Skąd, co, wiedziałem?

– Że Lord Marcel znęca się nad… – Gabriel nie musiał kończyć, jego pan doskonale wiedział o co chce zapytać.

– Wszędzie poznałbym bite i zastraszane dziecko. To taki kompas, który ma w sobie każde z tych dzieci, gdy dorośnie. Rozpoznaje takich jak ono samo lata temu. Nie ma o czym mówić, zajmij się przekazywaniem moich rozkazów, a nie moją kroniką rodzinną. – Severin skutecznie uciął temat.

Kiedy szedł po schodach na chwilę pochłonęła go zaduma nad pewnym faktem – Co gdy Elena dowie się prawdy? Nie zechcę go, znienawidzi już do reszty, bo przecie on sam doprowadził nie tylko do śmierci swojego ojca, ale i do śmierci jej matki. Odgonił od siebie czarne chmury zbierające się nad przyszłością i zapukał w drzwi komnaty. Nie usłyszał „proszę”, ale i tak postanowił otworzyć drzwi.