Rozdział 1

Rozdział 1

Poślubienie mimo oporów

W czym rzecz, nie wie nikt

Strome stopnie schodów

Kto by zliczył je?

Przesuwamy się o krok do przodu

W czym rzecz, nie zgadnie nikt

W naszych głowach coraz większy bagaż

Jest źle, a dalej iść, to szaleństwo czy odwaga?

(Sylwia Grzeszczak – Schody)

Siedział w swojej komnacie. Tej która została mu przydzielona i wskazana przez jedną służącą. Wspominał, że gdy przekręcała klucz w zamku musiała się nieco pochylić. Podziwiał wtedy jej krągłe pośladki. Kiedy odwróciła się i podała metalowy klucz prosto w jego dłonie, to jego wzrok zapuścił się w jej biust.

– Lordzie, może nasz pobyt tutaj nie będzie aż taki tragiczny – rzekł Severin do futszastego zwierzątka.

Prążkowany, sporych rozmiarów zwierz przypominający kota przeciągnął się na satynowej, złotej narzucie na łóżko. Poddawał się pieszczotą swojego pana, który pierw gładził go po łebku, a potem po brzuszku. Zwierzak wydawał się zadowolony, delikatnie pomrukiwał.

– Severinie – rozległ się głos przyjaciela po niemal całej komnacie, choć mężczyzna jeszcze nie przekroczył progu.

– Tutaj jestem. Pokazuje Lordowi nasz nowy dom – rzekł mężczyzna i nachylił się by musnąć wargami zwierzątko w sam czubek nosa.

– Kiedyś cię ten zwierz podrapie, panie, gdy będziesz tak robił. Żbiki, jak wszystkie zwierzęta z rodziny kotowatych są zdradliwe, a to w dodatku jest dzikie.

– Zna mnie całe moje życie, ufam Lordowi bardziej, niż moje przyszłej żonie. Jeśli jednak twoje obawy się sprawdzą, będę kłamał, ze blizny na twarzy zdobyłem w jednej z bitew. – Severin puścił oko do swojego przyjaciela, uśmiechnął się promiennie.

– Stary Lander ledwie żyje, macie niewiele czasu by pobłogosławił…

– Dobrze, zostawię zatem tylko bat i miecz i będę gotowy stanąć przed władcą tego państwa, moim przyszłym teściem, ale i przed księdzem – wyjaśnił Severin.

Dwudziestosześciolatek wstał i zaczął odpinać pas pochwy wraz z mieczem. Pozbył się także sztyletu. Chwilę wahał się odkładając bat, sądząc, że mógłby się jeszcze przydać, podczas nocy poślubnej. W ostateczności jednak zdecydował się na siłę swoich rąk, gdyby zaistniała taka potrzeba.

– Gabrielu – zwrócił się Severin do przyjaciela. – Poinformujesz wszystkich ludzi w zamku, włącznie z kucharkami i strażnikami, że Lord jest moją własnością i nie może mu się stać żadna krzywda. Nie chcę by został zestrzelony z łuku przez dziecko jednego z rycerzy, czy zatłuczony na śmierć kiedy będzie wykradał coś z kuchni.

– Oczywiście mój panie.

– Czy mógłbyś też poprosić kucharkę by go nakarmiła. Tylko pamiętaj, że on nie jada kurczaków, tylko wieprzowinę. Ewentualnie jajka, podsmażone, na luźno. Gotowane także lubi, na miękko.

– Twój pupil jest bardzo wymagający.

– Jak i ja – rzekł Severin i wyminął Gabriela. Zawrócił jednak by jeszcze raz pogłaskać żbika po prążkowanym łebku. Dopiero po wykonaniu tej czynności zdecydował się opuścić komnatę i wyruszyć na nieuniknioną mękę, która dziś będzie miała swój początek, a kres dopiero wtedy gdy… – kiedy właściwie kończy się małżeństwo? – zapytał Severin sam siebie w myślach.

Przekroczył próg komnaty dotychczasowego władcy. Stary Richard Lander miał zamiar złożyć na barki Severina losy całego swojego państwa, ale także i losy swojej jedynej córki. Severin rozejrzał się po komnacie, nie było nikogo oprócz księdza i kronikarza. Podszedł więc do łoża, na którym leżał konający Richard.

– Zdążyłeś – wyszeptał. Widać było, że cierpi.

– Obiecałem, a ja dotrzymuje obietnic. Nie wiem tylko czy twoja córka zdąży się tutaj zjawić, i czy w ogóle się zjawi.

– Wyślij po nią, albo sam…

– O nie, ja tu jestem tak jak obiecałem. To było w moim obowiązku, nie będę się uganiał za jakąś nieokrzesaną dziewczyną, która ma się za damę – zaoponował Severin.

W tym czasie wstał kronikarz i wyszedł z komnaty. Pan młody przypuszczał, że za kilka minut nastąpi powrót tego mężczyzny wraz z Eleną u boku. Potarł skronie palcami lewej dłoni. Jedną kciukiem, a drugą palcem wskazującym.

– Bez obaw, urodzi ci dużo synów.

– Jej matka nie urodziła tobie żadnego, panie – wypomniał Severin przyszłemu teściowi.

– To Elena była naszym pierwszym dzieckiem, a później…

– A później przez kilka lat nie było żadnego. Nie będę wnikał w tę sprawy, to pana prywatność. Ja jestem tutaj aby spełnić swoją powinność. Wziąć pańską córkę za żonę, posiąść ją, zalać swoim nasieniem i spłodzić syna. Zachować ciągłość rodu. – Severin był rzeczowy, jak zazwyczaj w takich momentach.

Wtedy w drzwiach pojawiła się Elena. Spojrzała na swojego przyszłego męża z politowaniem. Miała na sobie piękną suknie, z białym gorsetem i kremowo złotym dołem, który falował. Severin spojrzał na nią z uznaniem i wyciągnął dłoń w jej stronę by ją objęła. Dziewczyna jednak zawahała się.

– Teraz wyglądasz znacznie lepiej – orzekł patrząc jej prosto w zielone oczy, potem jego wzrok zachłannie sunął po jej dekolcie.

Elena chwyciła dłoń przyszłego męża, by za moment wyrwać ją z jego łapczywej łapy.

– Nie chce – powiedziała przy wszystkich. Kurczowo chwyciła się rękawa kronikarza, którego znała od najmłodszych lat. – Ja nie chcę. Ja go nie znam. Jaki on jest? Kim on jest? Musi być jakieś inne wyjście! – krzyknęła.

– Eleno, zwracaj się do mnie – upomniał ją przyszły mąż. – Za niedługo staniesz się moją żoną, moją własnością, tak jak wszystko co posiadasz.

– Ale ja cię nie znam. Czy nie możemy troszkę poczekać? – zapytała patrząc w jego piwne, rozbawione oczy.

– Dobrze wiesz, że nie. Musimy się pobrać zanim twój ojciec umrze. W ranę wdarło się zakażenie. Nie mamy wiele czasu.

– Powiedziałam nie! – wyraziła jasno swoje zdanie dziedziczka tych wszystkich włości i fortuny, całego majątku Landerburgh.

– Pani, – zaczął delikatniej niż zazwyczaj Severin. – Jest wielu chciwych mężczyzn, którzy zechcą cię pojmać, wykorzystać, a potem się z tobą ożenić. Ty to uczynisz by ratować swój honor. Powołuje się na twój rozsądek. Wybierz mniejsze zło.

– Czyli przyznajesz, że jesteś złem? – zapytała z kpiącym uśmiechem.

– Nie jestem nikim dobrym. Uznajmy więc mnie za zło konieczne. Czy możemy zaczynać? – zapytał ponownie wyciągając swoją silną, męską dłoń w jej kierunku.

– Ale ci wszyscy, ten choćby Tomas, jest żonaty…

– Eleno, to go nie powstrzyma. Z resztą myślę, że jego żona już nie żyje. Z resztą nawet jeśli nie on to są inni…

– Bo was zatłukę oboje! Podyskutujcie w noc poślubną, teraz bierzcie się do przysięgi! – warknął stary Richard i spoglądał z dezaprobatą to na córkę, to na przyszłego zięcia.

Wszyscy doskonale wiedzieli, że stary Richard nie miałby siły nawet się unieś, ale w ostateczności to on był tutaj władcą. Mógł więc wezwać straże, kazać ich nawet wychłostać. Severin lubił swoje niepokaleczone ciało, na które ani razu nie spadł cios rzemienia. Pośpiesznie więc pociągnął Elenę za nadgarstek w swoją stronę, chwycił jej dłoń w swoją prawą, ciągle trzymając nadgarstek dziewczyny w stalowym uścisku lewą dłonią.

– Czy mógłbyś mnie nie szarpać? – zapytała przez zęby Elena.

– Oczywiście, o ile nie będziesz się tak ociągała nigdy więcej.

Młodzi w końcu umilkli, ksiądz szybko udzielił im ślubu. Zdaniem Eleny zbyt szybko, bo cud mający ją ocalić nie zdążył nadejść. Miała wrażenie, że ksiądz zrobił to specjalnie, że pominął kilka, albo nawet kilkanaście zdań, które głosi się przy ślubach. W końcu Severin mógł pocałować swoją żonę. O dziwo zabrał się do tego niezwykle spokojnie i delikatnie. Ledwie musnął jej górną wargę swoimi, z niezwykłą czułością jak na kogoś o tak olbrzymiej masie mięśni.

– Czekają na nas w jadalni, czas zacząć zabawę – powiedział Severin do Eleny.

– Nie mam nastroju by się radować – warknęła na męża.

– Nie możesz być miła nawet przez chwilę? – zapytał retorycznie. – Ja naprawdę nie rozumiem.

Wpatrywała się w niego zaskoczona. Postanowił jej więc wyjaśnić.

– Zazwyczaj gdy książka ma ładną okładkę, to jest ciekawa, przyjemna, wartościowa. Ty masz całkiem przeciętną okładkę, liczyłem więc na więcej uprzejmości, a nie na ciągłe narzekania.

– Uważasz, że jestem przeciętna? – zapytała w pełni urażonym tonem.

– Nie obrażaj się. Przeciętna dziedziczka to nie tak źle. Bogate kobiety często są okropnie brzydkie. Bóg dał im majątek by mogły znaleźć sobie jakiegokolwiek męża.

– Może ja w ogóle nie chciałam męża. Wpadłeś na to? – zapytała uniesionym tonem.

– Tobie Bóg dał majątek bo wiedział, że przez twój cięty, niepohamowany język żaden mężczyzna cię nie zechce.

– Znalazł się taki jeden, który zechciał. Niestety się znalazł.

Severin zaśmiał się pod nosem. Ta cała dyskusja zaczynała go bawić. Spojrzał na swoją żonę, na kobietę, która nawet nie darzyła go sympatią i ucieszył się z tego.

– Przynajmniej nie będziemy się nudzić z sobą, pani – powiedział. – Panie przodem – dodał i wskazał jej wyjście z komnaty.

Elena ociągała się ze zrobieniem choćby kroku. Dla jej męża było to już za dużo. Przez cały dzień wykazał się bowiem sporą cierpliwością w stosunku do tej drobnej istotki. Chwycił ją za ramie, pewnie, lekko uniósł, tak, że musiała stanąć na palcach i wyprowadził za drzwi.

– Pozwoliłeś sobie mnie szarpnąć – rzuciła oskarżycielsko prosto w jego oczy.

Mężczyzna był lekko pochylony, ku niej, a ona dotykała plecami chłodnej ściany.

– Pozwolę sobie tobą potrząsnąć nie raz, chyba, że raczysz zmienić swoje postępowanie.

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)