Rozdział 8

Rozdział 8
Co dalej?

Kiedy znajdziemy się na zakręcie,
co z nami będzie?
Świat rozpędzi się niebezpiecznie,
co z nami będzie?
nawet jeśli życie dawno zna odpowiedź,
może lepiej gdy nam teraz nic nie powie...
(Sylwia Grzeszczak & Liber - Co z nami będzie)

Severin pewnym krokiem skierował się w stronę salonu. Czuł, że ma ochotę ją udusić. Odczuwał też nadal niemiłosierny ból głowy, który nasilał się przy każdym kroku.

W końcu ją ujrzał siedziała w fotelu z podkulonymi kolanami i wydawała się płakać, wręcz trzęś ze strachu.

– Nic dziwnego, w końcu jeszcze chwile temu ktoś śmiał dopuścić się na niej porwania. Nieudanego na szczęście – pomyślał.

Przez moment nawet coś zdawało się ścisnąć Severina za serce. Mógł ją stracić, mogło ją spotkać coś niewyobrażalnie złego. Na dodatek teraz płakała, bała się, lękała panicznie.

– Jednak to wszystko jej wina, gdyby była posłuszna i postępowała według moich zaleceń, byłaby bezpieczna, a mnie nie bolałby łeb – pomyślał po chwili.

Zbliżył się do niej, tak że stał dwa kroki od fotelu na którym siedziała. Patrzył tak z góry i wyczekiwał. Sądził, że będzie miała w sobie na tyle przyzwoitości iż stanie na baczność i wypowie przemowę przepraszającą, którą bez wątpienia miała czas by ułożyć. Elena jednak dalej siedziała i siedziała i nic poza tym.

– Powstań, pani – wypowiedział starając się powstrzymać wściekłość, a przynajmniej kontrolować jej wybuch.

Elena jednak nie uczyniła jak polecił jej mąż. Podniosła tylko delikatnie na niego wzrok, tak by czasem tego nie zauważył. Chciała ocenić skalę jak bardzo jest zły. Spodziewała się kary, wiedziała, że jakaś nastąpi, ale nie znała swojego męża na tyle by wiedzieć w jaki sposób ją ukarze.

– Eleno, rób co mówię! – warknął.

Kobieta dalej nie wykonywała tego o co prosił. Wydawało jej się, że ze strachu jej ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Severin pochwycił ją za ramie i jednym, energicznym ruchem podniósł do góry.

– Prze…

– Milcz – nakazał.

Wypuścił jej ramie ze swojego żelaznego uścisku. Stał bowiem między nią a drzwiami, nie miała innej drogi ucieczki. Nie spodziewał się jednak, że dziewczyna ucieknie za fotel, na którym przed chwilą siedziała.

– Jeśli sądzisz, że będę się z tobą bawił w ganianego, to jesteś w błędzie, moja żono – stwierdził twardo.

Mężczyzna uznał, że ma dość, że nieposłuszna kobieta to zmora każdego mężczyzny. Jednak ona nie wyrządzała krzywdy tylko jemu. Mogła swoim zachowaniem sprowadzić kłopoty przede wszystkim na siebie.

Severin skierował dwa palce prawej dłoni ku podłodze, zaraz przed swoimi nogami.

– Do mnie! – zawołał.

Elena nadal skrywała się za fotelem, z nadzieją, że gdy on przystąpi kroku w jej stronę, ona obiegnie fotel i skieruje się w stronę drzwi.

– Podejdź do mnie – polecił już nieco spokojniejszym, ale nadal nieustępliwym tonem. – Jesteś mi winna jako mężowi posłuszeństwo – przypomniał, nie spuszczając jej z oczu.

– Nie możesz mnie zabić – wyszeptała.

– Nie zabije, bądź tego pewna.

Nieco uspokoił ją tymi słowami. Wysunęła się zza fotela i zrobiła pierwszy krok w jego kierunku. Ten pierwszy krok był najtrudniejszy, dalej poszło już sprawniej. Chwilę później poczuła jak mąż chwyta ją za ramię. Odwrócił ją bokiem, dostrzegła, że uniósł drugą dłoń zamierzając się na jej pośladki. Szarpnęła się, ale nie miała z nim najmniejszych szans. Trzymał ją w tak stalowym uścisku, że nadal tkwiła w miejscu.

Severin już miał spuścić dłoń z impetem na pośladki żony, ale zorientował się, że przez tak grubą suknie i tak niewystarczająco to odczuje. Na dodatek dojrzał wychylające się głowy służących, którzy od razu schowali się gdy poczuli na sobie jego wzrok. Wiedział, że nie wypada by tak młody, dopiero co świeżo upieczony mąż dopuścił się rękoczynu. Nie chciał jej też ośmieszyć i wystawić na poniżenie, dlatego powstrzymał się od zrobienia sceny publicznej.

– Pójdziesz do komnaty i zaczekasz na mnie. Niebawem do ciebie dołączę – rzekł twardo.

Severin wypuścił kobietę ze swojego uścisku, wyminął ją i skierował się do wyjścia z salonu. Uznał, że zanim rozprawi się z żoną i porywaczami, pierw podporządkuje sobie służących, bo oni w tym zamku pozwalali sobie stanowczo na za dużo.