Rozdział 7

Rozdział 7
Złość

Cudowne hasła co krok

Wszyscy kochajmy się

I bez przemocy

Bez łez przeżyjmy choć jeden dzień

Jak pięknie mogło by być

Gdyby nikt nie bał już się

Nie łatwiej powiedzieć wprost?

Agresja była i jest

(Blue Cafe - Złość)

Severin obudził się zanim jeszcze zdążyli go przenieść na łóżko, czy nawet zanieś do zamku. Poczuł niemiłosierny ból głowy, dużo większy niż podczas przesadnej zabawy alkoholem. Usiłował sobie przypomnieć ostatnie momenty sprzed upadku. Widział Elenę, ich ostrą wymianę zdań i wtedy upadł, bo ktoś go uderzył. Przypomniał sobie nawet dlaczego znalazł się w tym przeklętym ogrodzie. To wszystko przez nią! Był na nią wściekły, ale po chwili opanował nerwy. Na Boga, przecież mogli ją porwać – pomyślał.

– Gdzie ona jest? – zapytał Gabriela, który pomógł mu wstać.

– Nie martw się, panie. Mirabella pobiegła wraz z służbą, w obawie, że skrzywdzisz ich panią.

– Nie ufają mi – dotarło do Severina.

– Kochają, Elenę, znają ją od dziecka. Na szczęście tym razem kobieca wścibskość się na coś zdała. Kucharka i opiekunka w porę podniosły alarm, a chłopiec wraz z mężczyzną porywający Elenę zostali zatrzymani zaraz po opuszczeniu bramy zamku.

– Nigdy nie powinni się znaleźć na dworze – warknął Severin i zaczął iść w stronę zamku. – Ona nie powinna opuszczać komnaty, dopóki nie rozprawiłem się w z Lordem Marcelem, a to nie jedyny, który czyha na jej majątek.

– Wybacz, drogi panie, jeśli urażę, ale nasuwa mi się pewna wątpliwość – zaczął Gabriel.

– Czego dotycząca?

– Bardziej martwisz się tym, że ktoś ośmielił się porwać twoją żonę, czy tym, że możesz utracić majątek, który dzięki ślubie z nią zdobyłeś.

– Nie pozwolę by ktoś tykał mojej własności, to tyczy się zamku, tej miejscowości, która jest pod moją opieką, innych moich włości, jak i, a może przede wszystkim mojej żony – warknął Severin, niekryjący swojej złości.

Wpadł do zamku i skierował swoje kroki od razu ku górze.

– Nie ma jej u… – zaczęła Mirabella.

– Gdzie zatem jest? – zapytał Severin i odwrócił się w stronę kobiety.

– Ona jest przerażo…

– I słusznie. Gdzie ona jest? – Severin zadawał się być nieustępliwy i znajdował się coraz bliżej kobiety.

– Przerażona nie samym porwaniem, a tym…

– Nie interesuje mnie powód jej strachu. Interesuje mnie miejsce, w którym ją znajdę.

– Panie, czy nie możesz… – Mirabella starała się bronić Eleny za wszelką cenę. Chciała by Severin trzymał się z dala od żony przynajmniej do momentu, w którym nie ochłonie.

– Cholera jasna! – ryknął mężczyzna, po czym wymierzył cios w ścianę zamkniętą pięścią.

Mirabella aż podskoczyła w przestrachu. Zdawało jej się, że uderzenie było na tyle silne, że aż tynk posypał się ze ściany. Po chwili zdała sobie sprawę, że pan wbija w nią swoje wściekłe spojrzenie.

– Jest w salonie – odrzekła.

Mężczyzna od razu skierował się w wiadomym kierunku, ale Mirabella usiłowała go jeszcze zatrzymać słowami:

– Czy nie zechciałbyś, mój panie, poświęcić chwili by dowiedzieć się kto zlecił i zechciał wykonać próbę porwania, pani Eleny?

– Pierw rozprawię się z żoną, potem zajmę się porywaczami – odpowiedział Severin nawet nie spojrzawszy na Mirabellę.

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)