Rozdział 2

Rozdział 2

Sztuka rozgniewania

Miałaś przyjacielem być

O słodka ironio

Miałaś pomagać żyć

Z przemijania drwić ze mną

Serie zgorzkniałych dni

Oddajesz mi w zamian

Naiwny uśmiech znikł

Już go młodszym oddałam

(Ania Dąbrowska – Dorosłość oddać muszę albo niepewność)

Elena stała tak oparta o ścianę jeszcze dłuższą chwilę, gdy nagle dostrzegła jak coś przemyka przed jej oczami. Otrząsnęła się w przestrachu, ale poszła w kierunku komody, pod którą weszło „to coś”. Elena zaczęła się pochylać i wtedy poczuła dłoń na swoich plecach.

– Jestem Gabriel – rzekł młody mężczyzna. – Przyjaciel i podwładny twojego męża, pani.

– Witam, jestem Elena – odrzekła i wyciągnęła dłoń w kierunku niewysokiego blondyna.

Mężczyzna odwzajemnił uścisk.

– Coś jest pod komodą – powiedziała z przekonaniem.

– To pewnie Lord postanowił pozwiedzać nowy dom.

– Lord? Szczeniaczek?

– Nie. Kot. Konkretnie to żbik. Pupil Severina, pani.

– Biedne stworzenie, skazane na łaskę i niełaskę tego barbarzyńcy – wyrwało się niepostrzeżenie z jej ust.

– Myślę, że zbyt surowo oceniasz własnego męża, pani. Wydaje mi się, że Lord nie ma powodów do narzekań. Jada jak mały król, wypoczywa, nawet nie umie polować.

– Myślisz, że mogę go dotknąć?

– Nie sądzę – odezwał się twardy głos Severina za plecami dwójki gawędzących.

Elena oczywiście postanowiła nie dostosować się do polecenia męża. Klęknęła przy komodzie i już po chwili dotykała futrzaka. Stworzenie wyszło, popatrzyło na nią pełnym uwielbienia spojrzeniem i zamruczało.

– Pierwszy raz widzę by dotykał go ktoś inny poza moim panem – wyznał Gabriel.

– Pierwszy raz widzę by kogoś polubił, poza mną – dodał Severin i przypatrywał się z niedowierzaniem jak kobieta głaska żbika, a ten wygina się jak tylko może, byleby nie przestawała.

– Zmarł twój ojciec, żono – zwrócił się Severin najdelikatniej jak tylko potrafił, ale Elena zdawała się nie zwracać uwagi na jego słowa. – Czy chcesz się z nim pożegnać zanim umyją jego zwłoki i je ubiorą?

– Nie czuje takiej potrzeby, ten człowiek nigdy mnie nie lubił – odrzekła wstając na równe nogi.

– Jak sobie życzysz, pani. To twój wybór. Udam się na dół i powstrzymam zabawę. Zmarłemu należy się szacunek.

Kiedy Severin zniknął za zakrętem, kierując się w stronę schodów Lord pognał za nim na grubych, czterech łapkach.

– Czy mogę cię o coś prosić Gabrielu? – zapytała Elena.

Nie wiedząc dlaczego, ale od samego początku czuła sympatie do tego człowieka. Był bardzo serdeczny i biło z niego niezwykłe ciepło wyrozumiałości.

– O co tylko zechcesz, pani – odrzekł grzecznie chłopiec.

– Czy mógłbyś poprosić swojego pana byśmy tej nocy spali w osobnych komnatach.

– Nie możesz tego sama uczynić, pani? – zapytał z lekkim niedowierzaniem Gabriel.

– Przekaż mu moją prośbę, tylko o to cię proszę. Poprzyj to słowami, że nie chcę spełniać powinności małżeńskich, gdy w zamku jest trup mojego ojca. W końcu zmarłym należy się szacunek, sam tak powiedział.

– Tak, ale… zrobię o co prosisz. Wiedz jednak, że Severin to dobry człowiek, dawno temu to przeczułem, a mnie przeczucie nigdy nie zawodzi. Znam go wiele lat, bywa porywczy, zbyt pewny siebie, czasami apodyktyczny, ale ma dobre serce. Ten żbik jest na to najlepszym dowodem. – Gabriel starał się jak mógł by zburzyć mur wzniesiony między Eleną, a jego panem.

– Jaka jest historia tego kociaka?

– Żbika, pani. Pan znalazł go w lesie, umierającego, zabrał do domu. Wyleczyła go jego matka, Lady Rita. Potem pan chciał wyrzucić zwierzę, aby nauczyło się samodzielności, polowania, ale Lord nie odchodził od okien. Piszczał i pomiaukiwał cały dzień i noc. Nad ranem Severin wszedł ze żbikiem na śniadanie. Oznajmił kucharce, że ma gotować dla niego tylko wieprzowinę, gdyż właśnie zdobył pierwszego, naprawdę wiernego przyjaciela i zamierza go docenić.

– Nie mogę uwierzyć, że ktoś tak bezduszny i barbarzyński nazwał żbika Lordem i przyjacielem.

– Może nie jest aż tak bezduszny jak ci się wydaje, pani – powiedział Gabriel, po czym ukłonił się nieznacznie i ruszył przed siebie zostawiając Elenę samą z wątpliwymi myślami.

Noc poślubna? Może się zgodzi odłożyć ją na jutro. Dziś wymiga się śmiercią, jutro pogrzebem, pojutrze pierwszym dniem żałoby, ale w końcu wymówki się wyczerpią.

W sali jadalnianej już nikt nie tańczył, ludzie jedynie jedli siedząc przy stołach. Wszyscy rozmawiali szeptem. Odnalazła wzrokiem Severina i zajęła miejsce po jego prawej stronie.

– Nie opłakujesz ojca – rzekł nawet na nią nie spojrzawszy.

– Nie – przyznała i zaczęła bawić się widelcem na swoim pustym, drewnianym talerzu.

– Może coś zjesz? – zapytał delikatnie, lekko odwracając się w jej kierunku całym sobą. Dopiero teraz dostrzegła Lorda na jego kolanach. – Prawie się z sobą nie rozstajemy – wyjaśnił.

– Nie jestem głodna. Nasz ślub całkowicie odebrał mi apetyt.

– Poskrom swój cięty język, błagam.

Severin odkroił kawałek steku i wsunął do swoich ust. Przeżuwał wolno, bardzo wolno i ciągle patrzył na swoją żonę, która nadal bawiła się sztućcem w pustym talerzu. Szczerze nie obchodziło go to, że nie je, ale postanowił dać jej nauczkę, ale pierw zasługiwała na wybór.

– Jeśli zamierzasz urządzić jakiś strajk głodowy…

– Nie zamierzam, nie będę się głodzić tylko dlatego, że moim mężem został ktoś taki.

– A cóż to znaczy „ktoś taki”?

– Zwykły prostak i barbarzyńca.

– A właśnie miałem przychylić się do twojej prośby i posiąść cię dopiero jutro, ale czy tak zachowuje się barbarzyńca, za jakiego mnie masz? Nie sądzę. Nie chciałbym zawieść twoich oczekiwać, dlatego możesz mnie oczekiwać późną nocą w swojej komnacie, pani.

Elenie odebrało mowę. Patrzyła na swojego męża, którego spojrzenie było teraz bardzo nieustępliwe.

– Udowodnij zatem, że masz uczucia…

– Mam, nie jestem ze skały. Dziś zmarł twój ojciec, daje ci zatem jeden dzień. Współżyć zaczniemy jutrzejszej nocy – rzekł nieobecnym tonem i odkroił drugi kawał mięsa.

– Jutro jest pogrzeb, a potem żałoba. Proszę o co najmniej tydzień, żebym…

– Przecież sama mi powiedziałaś, że nie masz zamiaru opłakiwać ojca. Nie zachowuj się zatem jak hipokrytka. Nie wykorzystuj śmierci człowieka, który jak widać nic dla ciebie nie znaczył do własnych celów.

– Ściślej ujmując do jednego celu – rzekła.

– Nie ważne. Dziś dam ci czas na przemyślenie swoich zachowań. Kto wie, może wyciągniesz jakieś wnioski i spokorniejesz, sprawisz mi tym zadowolenie…

– Nie czuje potrzeby by cię zadowalać – wtrąciła się w jego wypowiedź.

– Naucz się trzymać język za zębami kiedy mówię. Nie waż się mi więcej przerwać – rzekł ostrym tonem, choć w duchu podziwiał jej bunt i wojowniczą postawę. – Dzisiejszej nocy się do ciebie nie zbliżę, ale jutro trzeba to zrobić.

– Wolę zostać taka jaka jestem najdłużej jak to tylko możliwe.

– Czyli do jutra. Musimy skonsumować związek – rzekł przygaszonym tonem.

– Jakoś nie słyszę zapału w twoim głosie gdy o tym mówisz – powiedziała z drwiną. Chwyciła za puchar z winem i zrobiła spory łyk.

– Bo go nie czuje. Poganiałem moich ludzi i siebie by dotrzeć tutaj zanim twój ojciec wyzionie ducha, przez to jestem zmęczony.

– I to przez zmęczenie nie czujesz zapału? Dlatego dzisiejszej nocy dajesz mi spokojnie spać? Jeśli odpowiedź jest twierdząca, polecam byś przemęczał się każdego dnia.

– Nie ty tu jesteś od wydawania poleceń – upomniał ją ostro. – Po drodze przespałem się z kilkoma dziewkami. Teraz patrząc na ciebie wiem, że uczyniłem słusznie. Nie jesteś w stanie w żaden sposób mnie rozpalić. Twierdzę, że będziesz leżała nieruchomo jak kłoda i wpatrywała się w sufit, a takie branie kobiety nie sprawia mi żadnej przyjemności. Jednak chcąc czy nie chcąc muszę cię wziąć. Niebezpieczeństwo twoje jak i Landerburgh nie minie, dopóki nie pozbawię cię dziewictwa.

Wpatrywała się w niego zaskoczona. To ona chciała by dał jej dziś spokój, prosiła o to, a teraz okazała się, że on nawet nie ma na nią ochoty. To była prawdziwa ujma na jej kobiecym honorze. Przez to wszystko zaczynała go nienawidzić jeszcze bardziej, ale wpadł jej do głowy pewien pomysł.

– Czyli zrobimy to tylko raz? Pozbawisz mnie dziewictwa i wrócisz do tych swoich dziewek? – zapytała i zrobiła kolejny łyk.

– Nie zamierzam nigdzie wracać, w zamku jest pełno piękny i chętnych kobiet lubiących zabawy z mężczyznami. Ciebie jednak będę brał tak długo dopóki nie urodzisz mi trzech synów. Mam nadzieję, że jesteś wystarczająco szeroka w biodrach by rodzić zdrowe i silne dzieci. Przydałyby się też ze dwie córeczki – rzekł z drwiącym uśmiechem.

Elena w myślach zaczęła liczyć ile to stosunków płciowych zajmie. Zaraz, zaraz ile miało być tych dzieci? Piątka, na każdego co najmniej miesiąc pracy, czyli jakieś co najmniej pięćdziesiąt obcowań z tym barbarzyńcą.

– Chcę jednego syna – powiedziała z przekonaniem.

– W takim razie będziemy mieli do niego cztery córki – rzucił z drwiącym uśmiechem w jej kierunku. Stuknął swoim kielichem o jej i wypił całą zawartość jednym chlustem.

– Powiedziałeś, że spałeś z kobietami zanim tutaj przybyłeś. Nie rozumiem tego. W jakim celu to czyniłeś? Ile bękartów zostawiłeś po drodze?

– Spłodziłem troje dzieci jako młodziak, teraz jestem bardziej ostrożny.

– Co się stało z tymi dziećmi?

– Wszystkie nie żyją.

– Zabiłeś je? – zapytała z przerażeniem w oczach.

– Skądże. Dwie pierwsze kobiety były bardzo młode, chłopcy urodzili się martwi, a dziewczynkę zabił mąż jej matki, był niezdolny do fizycznej miłości, wiedział, że dziecko nie jest jego.

– A teraz? Dlaczego nie zachowujesz ostrożności tylko rozsiewasz swoje nasienie, gdzie tylko popadnie?

– Ależ zachowuje ostrożność. Nie wpuszczam już nasienia w kobiety. Jestem mężczyzną, musiałem posiąść kilka kobiet po drodze, by przy tobie zachować zimną krew. Nie chciałbym być dla mojej żony zbyt brutalny – Severin położył szczególny nacisk na ostatni wyraz.

– Kiedy miałam trzynaście lat pocałował mnie syn kowala. Bardzo mi się to podobało. Może powinnam się wtedy nim nacieszyć. Może odnajdę go teraz zanim spędzimy z sobą ten pierwszy raz. Nabrałabym wprawy, co o tym sądzisz?

Twarz Severina niemal poczerwieniała ze złości. Żyłka widoczna na jego szyi jak i skronie zaczynały powoli pulsować. Pulsowały coraz mocniej i szybciej tak jak postępowała jego złość.

– Sądzę, że nie powinnaś sobie ze mnie drwić.

– Ależ ja sobie nie drwię, to tylko taki żart.

– Niesmaczny.

– Przeżujesz razem z kolacją – rzuciła z dozą brutalizmu w głosie.

– Nie jesteś posłuszna. Żona powinna być posłuszna, stateczna i powściągliwa w słowach, jak i czynach. Będę tego od ciebie wymagał. Nie będziesz ze mnie kpiła w żywe oczy, chyba, że chcesz mnie rozzłościć – powiedział cicho, po przez zaciśnięte zęby, z twarzą oddaloną tylko od kilka centymetrów od jej twarzy.

– Być może było nieco ironii w moich słowach. Nie zrozum mnie źle, mój panie. Słyszałam od Gabriela jakie masz zalety. Zgodziłam się nawet byś był moim mężem, bo nie miałam wyboru. Jednak nie pozwolę traktować się jak śmiecia. Nawet mój ojciec, który nie miał dla mnie żadnych ciepłych uczuć, tego po mnie nie oczekiwał.

– Mąż to nie ojciec – powiedział z pełnym przekonaniem.

– Zgadza się, ale jednak…

– Bądź posłuszna, a sowicie cię za to wynagrodzę. Bądź dalej butna, a poznasz siłę mojego gniewu na własnej skórze. Wybór, moja pani, należy tylko i wyłącznie do ciebie.

Severin wstał z miejsca, pożegnał gości i zakomunikował, że udają się z żoną na dopełnienie obowiązku małżeńskiego. Elena wstała, bowiem uznała, że powinna przy takich wypowiedziach stać przy jego boku. Młoda para, wraz ze żbikiem przewieszonym przez ramie Severina udała się do góry, ale tam każde z nich zamknęło się w swojej komnacie.

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)