Rozdział 6

Rozdział 6

Próba uprowadzenia

Weź co miałeś dać

idź gdzie miałeś iść

tylko zejdź na ziemie

to nie ten film

Graj jak umiesz grać

rób co tylko chcesz

tylko zejdź mi z oczu

odczep się.

(Universe - Czego chcesz jeszcze)

Elena ubolewała nad brakiem romantyczności u jej męża. W jej mniemaniu mężczyzna powinien starać się o jej względy, podejmować jakieś zaloty, a nie brać siłą sądząc, że to właśnie jemu się słusznie należy.

Severin wraz z Lordem, żbikiem sporych rozmiarów wybrał się do kuchni. Posadził zwierzę na drewnianym blacie i wyczekiwał na kucharkę.

– Witam – rzekł jak tylko młoda kobieta zjawiła się w drzwiach.

Był mile zaskoczony, spodziewał się, że kucharka będzie gruba, stara i brzydka, a ta kobieta była o delikatnych rysach twarzy, szczupłej budowie i pięknych, błękitnych oczach.

– Witam, panie – odrzekła.

– Mój przyjaciel chciałby coś zjeść. Preferuje wieprzowinę.

– Dziwny towarzysz jak na tak rosłego mężczyznę.

– To nie tylko mój  towarzysz, to jakby moja rodzina – odrzekł Severin opierając się o blat tuż przy kobiecie.

Właściwie liczył na bliższą znajomość z tą kobietą. Pojął bowiem, że na czułość ze strony żony nie ma co liczyć, a sprowadzanie kochanki na zamek byłoby głupotą, gdy w tym zamku już znajduje się tyle pięknych kobiet.

– Elena, uciekła – wyznała Mirabella wpadając do kuchni. – Coś ty jej zrobił!? – naskoczyła na Severina.

– Uciekła? Jak? Po co? – wypytywał Severin.

– Złamałeś słowo, panie – przypomniał Gabriel, który nagle także zjawił się w kuchni.

– Sprawdzaliście wszędzie? Może jest na ogrodzie – rzekła kucharka podstawiając żbikowi pod nos smakowite kąski chudego mięsa.

– Mam kogoś po nią posłać? – dopytywał Gabriel.

– Sam się pofatyguje, to moja żona, ma robić co mówię – rzekł twardo Severin.

– Co ona takiego uczyniła, panie? – dopytywała Mirabella.

– Przykazałem pozostać jej w komnacie, dopóki Lord Marcel nie dowie się o naszym małżeństwie, nie jest bezpieczna. Może zechcieć ją porwać tylko dla majątku. Najbezpieczniejsza będzie, gdy zacznie nosić w sobie dziecko, ale zanim to się stanie, sporo wody w rzece upłynie. – Severin podawszy tak skrupulatne wyjaśnienie ruszył w stronę ogrodu.

Poczuł niezwykłą ulgę kiedy ujrzał swoją żonę przykucającą przy kwiatach, roślinach i innej zieleninie, której nazw nie znał. Podszedł do niej szybkim krokiem i pochwyciwszy za ramię uniósł do góry.

– Co kazałem ci uczynić? – zapytał ledwo hamując swoją wściekłość.

Elena wpatrywała się w swojego męża, w jego mocno zaciśniętą szczękę, ale nawet ta widoczna furia malująca się na twarzy nie była w stanie powstrzymać jej od odpowiedzi jaka przyszła wraz ze śliną na jej język.

– Zostać w komnacie – odpowiedziała bezczelnie przyglądając się jego spojrzeniu.

Severin niedowierzał, był od niej ponad dwa razy większy w szerz i pół razu większy wzdłuż. Powinna się go bać, a ona dalej była butna.

– A gdzie cię znalazłem? – zapytał siląc się na spokój.

– W ogrodzie, panie.

– Właśnie! W ogrodzie, nawet nie w zamku, a w ogrodzie. Czy chcesz ściągnąć na nas kłopoty? Wiesz dobrze, że zamek nie jest odpowiednio chroniony. Utrudniasz mi sprawowanie opieki nad tobą!

– Nie potrzebuje opiekuna, nie jestem już dzieckiem. – Elena wyszarpnęła rękę z jego uścisku, ale w ułamku sekundy znów pochwycił ją za ramię i ścisnął o wiele mocniej.

– Jesteś moją żoną, zachowuj się jak żona.

– Nie zachowuj się jak pan, nigdy nie uznam cię za mojego męża.

– To się jeszcze okaże.

Severin już miał zaciągnąć ją do zamku, wrzucić do komnaty i zamknąć na cztery spusty, kierując się zasadą, że kobieta nigdy nie spełnia swoich obietnic, a ta w dodatku nie wykonywała także poleceń jakie jej wydawał. W tym właśnie momencie poczuł uderzenie w tył głowy. Zrobiło mu się nie dobrze i zakręciło w głowie. Stracił przytomność.

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)