Rozdział 3

Rozdział 3

Niezapomniana noc poślubna

Zasłoń siódme niebo, niech nie widzi tego co czuję

Ledwie zabrzmiał a-moll, z nieba spłynął amor, żartujesz z mych planów

Jak buszować w zbożu, jak z dwóch ciał ułożyć ornament na pamięć

Zanim nas uniesie słodka i przewrotna gra

(Seweryn Krajewski – Baw mnie)

Elena przemierzała schody, stopień po stopniu. Szła tak przed Severinem i czuła jakby szedł za nią zupełnie obcy człowiek. Fakt, to był jej mąż, ale tak naprawdę co o nim wiedziała? Nic. Na dodatek pojawił się z nikąd, dzięki niej wszystko zyskał, a ma ją za nic.

– Jeszcze się rządzi jakby co najmniej Królem był – powiedziała sama do siebie w myślach.

– Eleno – rzekł męskim, głębokim głosem za jej plecami.

– Tak, Severinie? – zapytała.

Znajdowała się już przy swojej komnacie.

– Chciałem tylko życzyć dobrej nocy – powiedział uprzejmie, niemal przyjacielsko.

– Będzie dobra, bo ciebie przy mnie nie będzie – odburknęła.

– Dlaczego mnie atakujesz? – zapytał.

– Nie lubię cię.

– Ja ciebie też, ale ja nie rzucam się do ataku.

Elena nie wiedziała co na to odpowiedzieć. Liczyła na potyczkę słowną, ale ta była bez wyjścia. Zabrakło jej ciętej riposty. Severin tak stał i wpatrywał się w żonę. Sunął po niej wzrokiem od stóp do głów. Uznał, że ma zbyt szczupłe uda, ale ładne piersi, idealnie pasujące do jego dłoni. Zatrzymał wzrok na oczach, zieleń, ale przyciemniona. Zawsze kolor oczu jej ciemniał, gdy się złościła, albo denerwowała.

Wtedy Severin zrobił coś nieoczekiwanego. Zbliżył się do niej, bardzo wolnymi, aczkolwiek pewnymi krokami. Nie ruszała się, wyczekiwała, za wszelką cenę starała się nie pokazać przed nim strachu, ani żadnej obawy.

Severin pochylił się znacznie, gdyż był od niej sporo wyższy. Musnął jej policzek. Zdziwiła się, że ma tak miękkie, delikatne wargi, niemal jak aksamit.

– Słodkich snów, żono – rzekł miękko.

Odstąpił od niej na krok i oddalił się w kierunku swojej komnaty. Elena tak starał, bardzo zaskoczona jego zachowaniem. Nie podejrzewała go nawet o taką nieznaczną wylewność.

Tej nocy nie mogła zasnąć, przewracała się z boku na bok przerażona tym jak spędzi każdą kolejną noc. Wiedziała, że u boku człowieka, którego nie lubi.

– Może by tak spróbować darzyć go sympatią? Taką delikatną? Nie za mocną? – zasypywała sama siebie pytaniami.

Zasnęła, po kilku godzinach odpowiadania sobie na własne pytania. Oczywiście żadna odpowiedź nie rozjaśniła jej przyszłości. Nagle poczuła jak łóżko zapada się po jednej stronie. Otworzyła szeroko oczy z przerażeniem, ale wtedy już czuła dotyk czyjeś dłoni na jej brzuchu. Była ciężka i duża. Była męska i należała do jej męża.

– Obiecałeś! – zarzuciła mężczyźnie.

– Wiem, ale wszystko uległo komplikacji – wyjaśnił po krótce.

Severin nie silił się na dalsze, bardziej skrupulatne wyjaśnienia. Zwyczajnie odnalazł pod okryciem brzeg halki swojej żony i zadarł ją do góry, sam pozostając w ubraniu. Jedynie spodnie opuścił do kolan. Kolanem rozsunął jej uda, a ona czuła się jak w koszmarze.

– Nie masz honoru! Rzucasz słowa na wiatr! – wrzeszczała.

– Nie krzycz, cały zamek usłyszy – starał się ją uspokoić.

– I tak nie masz honoru – warknęła, napluła mu w twarz i usiłowała się wyrwać.

Szybko pochwycił ją za nadgarstek i powalił na łóżko nawet z niego nie wstając.

– Nie walcz ze mną. Jesteś bez szans – wyjaśnił znajdując się twarzą kilka centymetrów od jej twarzy. – Mężczyznę zabiłbym za mniejszą zniewagę. Nie opluwaj mnie.

Elena zacisnęła zęby. Liczyła na cud, jakikolwiek. Przypomniała sobie co mówiła jej niania. Radziła by leżała i poddawała się temu co robi mężczyzna, że być może wtedy będzie spokojniejszy i nie zada jej bólu. Elena jednak nie miała zamiaru dostosować się do zalecenia Mirabelli. Wykorzystała moment kiedy Severin sięgnął po niewielki słoiczek z kremem, który leżał na stoliku przy łóżku. Nie było go tam wcześniej, czyli musiał go przynieś z sobą. Kiedy był pochylony pchnęła go z całej siły. Wzięła go z zaskoczenia więc zwalił się z łóżka. Dziewczyna sprawnie go okroczyła. Próbował chwycić ją za kostkę, ale nie zdążył. Dobiegła do ciężkich drzwi. Chwilę trwało zanim dała radę je otworzyć, bo ten cwaniak pozasuwał wszystkie z możliwych zamków. Severin w tym czasie wstał na równe nogi i ruszył w kierunku żony. Ta akurat wybiegła na korytarz.

– Lepiej dla ciebie, żebym cię od razu nie znalazł – powiedział Severin sam do siebie.

Mężczyzna nieśpiesznie podciągnął spodnie. Włożył niewielki słoiczek do kieszeni znajdującej się przy nich. I wolnym, spokojnym krokiem zmierzał przed siebie. Przestąpił próg komnaty. Na korytarzu obejrzał się w lewo i w prawo.

– W lewo – zadecydował, widząc, że po prawo są tylko schody, a nie słyszał by po nich zbiegała.

Elena w tym samym czasie zastanawiała się co dalej. Przecież nie mogła schować się na całe życie, a unikanie go do końca życia także wydawało się niemożliwe do wykonania.

– Tej nocy mnie nie znajdzie – postanowiła i rozpoczęła gaszenie wszystkich świec znajdujących się na naściennych świecznikach. Łudziła się, albo raczej miała nadzieje, że mrok ją skryje. Nie wiedziała jednak, że w ciemności czasami więcej widać.

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)