Rozdział 4

Rozdział 4

Złamana obietnica

Obietnice

Kto wierzy w nie

Ten do końca pozostanie

Tylko pionkiem w grze

Myśli pełna głowa

Potem już bez słowa

Mimo wszystko

Rozpoczyna się

Piękny bieg

Życie to

Bieg po cienkim lodzie

Jak radzić sobie

(Bajm – Bieg po cienkim lodzie)

Elena stąpała na paluszkach, nasłuchując z uwagą jednocześnie, czy czasami nie słychać innych kroków niż te należące do niej. Pod stopami czuła twarde zimne kamienie. Usłyszała kroki, były coraz bliżej. Spanikowała i odwróciła się na pięcie by pobiec. Nie zdążyła wykonać ani kroku, a jej piersi uderzyły o coś twardego.

– Elena? – zapytał zdziwiony Gabriel.

– Musisz mnie ukryć – wyznała.

– Przed kim? – dopytywał młody mężczyzna.

– Jak mniemam przede mną – odezwał się Severin stojący tuż za jej plecami.

Elena przełknęła nerwowo ślinę.

– Chcesz ją skrzywdzić? Jest śmiertelnie przerażona.

– Gabrielu, ostatnią rzeczą jakiej chciałem jest krzywdzenie jej. Nawet zadałem sobie trud i zdobyłem krem o konsystencji tłuszczu. Nie chcę zadać jej bólu – wyznał szczerze Severin. – A przynajmniej nie chciałem, do tej pory – wywarczał przez zęby i chwycił żonę za jedno z ramion.

– Nie! – wrzasnęła Elena szarpiąc się.

– Cholera! Nie wyrywaj się! – krzyknął Severin, próbując odciągnąć żonę w stronę jej sypialni.

– Jak będziecie tak dalej krzyczeć to pobudzicie cały zamek – zauważył Gabriel. – Elena idź z Severinem.

– On złamał obietnice – wypowiedziała swoje żale na głos Elena.

– Księżna sprawiedliwości i dotrzymywania obietnic się znalazła – zadrwił Severin.

– Niczego ci nie obiecywałam! – wykrzyknęła mu prosto w twarz Elena.

– Masz racje, nie obiecywałaś. Ty mi przysięgałaś. Posłuszeństwo. – Na te słowa Severina Elena zrobiła oczy jak zafrasowane zwierzę. – Przysięga małżeńska, pani – przypomniał uprzejmie Severin z cynicznym uśmiechem na twarzy, po czym wciąż trzymając ramię żony uniósł rękę do góry i szarpnął w stronę pokoju.

– Całą drogę będę cię musiał wlec? – zapytał z irytacją Severin.

– Oczywiście, przecież nie mam zamiaru ci niczego ułatwiać.

– Spiorę cię – zagroził ledwo hamując swoją złość.

– Tym bardziej nie mam zamiaru ci tego ułatwiać – odpowiedziała Elena, starając się utrzymać bojową pozę pomimo strachu.

Para była już przy samych drzwiach od pokoju Eleny. Severin nagle przycisnął kobietę do ściany i uniósł prawą dłoń, zamierzając się na jej policzek. Kobieta zamknęła oczy i odchyliła głowę na bok. Oczekiwała. Po jej policzku potoczyła się łza.

– Potraktuj to jako ostrzeżenie – rzekł groźnie Severin odstępując od niej na krok. – I właź do środka – dodał, przy czym otworzył drzwi i szarpnął kobietę za ramie z taką siłą, że niemal wywaliła się o próg wpadając do sypialni.

Wystraszona momentalnie usiadła na łóżku.

– Zdejmij halkę. Właściwie to powinienem powiedzieć szykuj dupsko i je porządnie obić. Biegałaś prawie naga po korytarzu. Która kobieta tak się zachowuje? – rzekł z pretensją Severin, rozwiązując wiązania swojej koszuli.  – Nie mam przy sobie bata, na twoją korzyść, bo nie chcę sobie plamić rąk.  Rozbieraj się powiedziałem!

Tego było dla Eleny za dużo. Pierw mąż usiłował ją zgwałcić, teraz grozi jej biciem, na domiar wszystkiego każe jej się rozbierać. Kobieta, która trzymała się twardo przez cały dzień miała już dość tych pozorów. Puściły wszelkie tamy i zaczęła płakać.

– Nie bierz mnie na litość – ostrzegł Severin nieprzyjemnym tonem.

Uporał się z wiązaniami swojej koszuli, a płacz Eleny nadal nie nastał. Może zmiękło mu serce, a może po prostu nie chciał uchodzić za takiego do końca złego. Przysiadł u jej boku na łóżku i objął ją ramieniem. Teraz się nie opierała, położyła głowę na jego piersi i starała się złapać powietrze. Po kilkunastu minutach jej oddech się uformował, co znaczyło, że zaczyna się uspokajać. Poczuła muśnięcie męskich warg na swojej głowie, potem na czole i gdy uniosła się by na niego spojrzeć, także na nosie.

– Dlaczego płakałaś? – zapytał.

– Skłamałeś – zarzuciła jemu, zamiast odpowiedzi.

– Nie kłamałem. Kiedy to mówiłem, wierzyłem, że mówię prawdę. Potem wszystko się zmieniło i teraz muszę to zrobić.

– Nie musisz, po prostu chcesz.

– Marcel, Lord Marcel zmierza tutaj, najprawdopodobniej po ciebie. Mam tylko jedną noc by przypieczętować nasze małżeństwo. Jutro mogę już walczyć.

– Zamek jest chroniony…

– Zamknij się i kładź się do łóżka – Severin zdawał się tracić cierpliwość.

– Jeśli jesteś człowiekiem honoru, to…

– Elena, posuwasz się o nie krok, a całe kilometry za daleko…

– Dlaczego mi wszystkiego nie wyjaśniłeś, tylko próbowałeś wziąć siłą? To jedno pytanie, odpowiedz.

– Odpowiem, a ty potem się grzecznie położysz i pozwolisz mi uczynić moją powinność? – rzekł pytająco, próbując zawrzeć z nią niepisany pakt, czy też umowę.

– Jesteś zirytowany, wręcz się gotujesz z wściekłości za to…

– Było minęło. Nie należę do osób pamiętliwych, dlatego wszystkie swoje sprawy i konflikty rozwiązuje natychmiast, na miejscu i na gorąco, bo później zwyczajnie zdarza mi się zapomnieć.

– To, że cię oplułam pamiętasz? – rzekła z kocim, pełnym nadziei spojrzeniem.

– Tak? Kiedy? To w ogóle miało miejsce? – dopytywał z udawaną miną świadczącą o kompletnej dezorientacji.

Elena zaśmiała się. Severin uznał, że to dobry moment. Zbliżył swoje usta do jej policzka, musnął go, lekko otarł językiem. Elena jednak położyła swoje drobne dłonie na jego klacie i naparła na nią. Oczywiście nie dała rady go odepchnąć, ale Severin sam po chwili odstąpił od niej.

– Najpierw odpowiedz – zażądała Elena.

– Jakie było pytanie? – Severin naprawdę go nie pamiętał. Nie kłamał żonie, kiedy mówił, że nie należy do osób pamiętliwych.

– Dlaczego próbowałeś wziąć mnie siłą, zamiast mi to wszystko…

– Już pamiętam – przerwał jej. – Jesteś moją żoną, powiedziałem, że muszę to zrobić. Nie czułem potrzeby by ci to wyjaśniać. Nie czuje potrzeby by tobie inne sprawy wyjaśniać. Jesteś moją żoną, masz robić co mówię, bez dyskusji i żądania wyjaśnień.

Elena głośno westchnęła. Wyraziła tym swoje zrezygnowanie i irytacje.

– Powiedziałem coś nie tak? – zapytał Severin, chociaż szczerze mało co go obchodziło jej zdanie.

– Jeszcze się pytasz?

– W takim razie już nie pytam. Zdejmuj halkę i kładź się do łóżka – powiedział wstając.

Skierował się do barku. Zaczął przygotowywać sobie drinka. Nie zerkał na Elenę, patrzył w ścianę.

– Kładź się na wznak, noki szeroko – polecił i dopiero wtedy na nią spojrzał…

Jeśli czytasz komentuj. Lepsza szczera krytyka, niż pozostawienie bez słowa. Jednak liczę też na pochwały ;)